Nabeschouwing

Na 43 uur in de bus zitten, 3000 km te hebben afgelegd, kwam ik woensdag 7 juni tegen 20.00 uur in Amsterdam aan. Helmut, Sarah en Loeki de hond, stonden me op te wachten en het was heerlijk om ze weer te zien.

Uiteraard was ik echt helemaal stuk, en dacht alleen maar aan een douche en bed bij thuiskomst, maar die wens was zo verdwenen; er stonden drie vriendinnen van mij met een spandoek in de tuin me op te wachten, wat een superleuke verrassing was. Met verwencadeautjes, bubbeltjes drank en lekkere hapjes, die Helmut en Sarah hadden verzorgd. Echt heel hartverwarmend. En de vermoeidheid verdween vanzelf.

Ik had inmiddels al 2 nachten niet geslapen, de laatste nacht in de herberg in Santiago was weer een snurkfestijn en of de duvel er mee speelt, in de bus kwam ik naast een gezette Spanjaard te zitten, die deed zijn ogen dicht en begon meteen te snurken. Tjonge jonge wat had ik daar helemaal de smoor over in. Maar goed, hij zat vlak naast me dus die heb ik af en toe met een puntige elleboog een beetje per ongeluk expres in de zij zitten porren totdat het gesnurk ophield.

Maar als die beste man wakker werd zat hij constant te hoesten en waarschijnlijk heeft hij me op een Spaans souvenir getrakteerd; de kinkhoest bacterie. Mijn speeksel staat op kweek en ik wacht de uitslag af. Ik ben in lange tijd niet zo ziek geweest als afgelopen dagen, sinds vandaag gaat het weer wat beter, in ieder geval zo, dat ik wat achter de computer kan rommelen. Want dat in bed hangen daar word je ook niet echt beter van, maar ik kon de laatste dagen even niet anders.

Het dwingt me in ieder geval wel tot rust. En kan alle indrukken eens rustig laten bezinken. En dat zijn er best wel wat. Veel overdenkingen over de tocht waar ik zo van genoten heb en waar ik zeker ook wel mijn kritische kanttekeningen over heb.

Maar echt, voorop staat de trots, blijdschap en echt dankbaarheid dat de tocht zo goed is verlopen. Het heeft jaren geduurd voordat ik er aan toe kwam om het te ondernemen. 25 Jaar geleden had ik er over gelezen en wist dat ik het ooit een keer zou gaan doen. In die jaren heb ik de ontwikkeling van de Weg wel gevolgd dus wist ook wel dat het anders zou zijn dan 25 jaar geleden, maar dat nam ik op de koop toe.

Ik denk nog vaak aan de ruim 400 km in Frankrijk, helemaal alleen door de heuvels van de Dordogne, de vriendelijke Gironde, mooie bossen van Les Landes en het totaal andere Baskenland waar ik doorheen ben gekomen. Toen die vreselijke tocht over de Pyreneeen. Kouououd!! En daarna de mooie Navarra, die me aan Toscane deed denken, de wijnvelden van La Rioja, de regio Castilla y Leon met de intrigerende Meseta en het gebergte achter Leon, Sierra Teleno en als laatst het groene en mysterieuze Galicie . En daarna naar de kust. Als ik er over nadenk heb ik het gevoel dat het een film is geweest. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik 1400 km heb gelopen en toch is het waar. Een totaal ander leven geleefd. De wereld had kunnen vergaan, ik zou het niet geweten hebben. En pas vandaag realiseer ik me dat ik onderweg helemaal niet aan onze trouwdag heb gedacht…….Oeps.

Ik heb even in mijn schriftje moeten kijken wat ik die dag heb gedaan. Rustdag! Voor de laatste 100 km naar Santiago.

Ondanks de waterschade kon ik gelukkig toch nog foto’s maken, ging soms moeizaam, maar het lukte. Ik zou het echt erg hebben gevonden als ik geen foto ’s zou hebben. Er zijn hele mooie momenten geweest om te fotograferen, maar uit gêne heb ik het niet gedurfd. Soms kwam ik door hele oude dorpjes, zo oud maar ook o zo arm. Je had het gevoel dat je in een paar eeuwen terug zat.

En daar zag je dan hele oude vrouwtjes druk bezig met een kruiwagen, oude mannen nog met een sikkel aan het werk op het land. Heel schrijnend om die oude mensen zo hard te zien werken. Maar wie weet, vul ik dat teveel in en zijn ze gewoon heel gelukkig met hun leven. Ik heb het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om te vragen of ik een foto van ze mocht maken. Ondanks dat ik jaren heb gespaard voor deze tocht moeten wij in hun ogen toch wel verschrikkelijk rijk zijn dat we zomaar naar hun land kunnen vliegen en daar weken kunnen rondlopen.

Als je sommige dorpjes ook zag, het was bijna niet te geloven dat er elektra was, zo armoedig en bouwvallig zag het er uit. Maar die dorpjes hadden dan juist van die hele mooie oude kerkjes die nog fier overeind stonden met hun oude middeleeuwse stenen. En een aantal gelukkig nog open. Dat open zijn van die kerkjes is ook nog wel een probleem aan het worden. Helaas. De laatste jaren hebben ze te maken gehad met vandalisme met als gevolg dat steeds meer kerkjes hun deuren sluiten. Een hele slechte ontwikkeling voor een pelgrimstocht.

Ik heb een tijd zitten praten met Nederlanders die vrijwillig in de Huiskamer van de Lage Landen werken. Wordt georganiseerd door het Jacobs Genootschap. Dat is een ruimte in het Pelgrimsbureau in Santiago. Daar kun je terecht voor een kop koffie en een praatje als je in Santiago aankomt. Heel bijzonder dat deze mensen dat doen. Zij beaamden ook wel dat het een zorgelijke ontwikkeling is zoals het er nu aan toe gaat met al die mensen. Dat het steeds meer alleen een wandeltocht is geworden. En om de commercie gaat. En als dan ook nog kerken gaan sluiten waar moet je, als je echt alleen voor een pelgrimstocht gaat, dan heen? Het lijkt me dan dat het een soort leeg omhulsel wordt. Toerisme, souvenirs, barretjes, restaurantjes, herbergen, contacten, sommige mensen feesten,en sommige mensen zien dit als een goedkope vakantie, etc.

Het is natuurlijk heel fijn dat je op heel veel manieren nu je eigen pelgrimstocht kan doen, als je conditie niet zo goed is, dan loop je wat minder, gaat met bus, taxi of laat je bagage vervoeren. Ieder zijn eigen ding. Maar waar ik me aan heb geërgerd is dat sommige mensen zich verwend gedragen. Dan deugt de herberg niet of is het eten niet goed genoeg. Ja zeg. Dan denk ik ga dan in een hotel zitten voor 30 Euro en eet a la carte. In het algemeen heb je een bed in de herbergen voor tussen de 6 a 10 Euro en een pelgrimsmaaltijd voor een tientje, heb je de wijn er ook nog bij. Dus die trekjes van mensen hebben mij wel gestoord. En dat hebberige gedrag om zo snel mogelijk bij een bed te komen. Dus ik deel zeker het oordeel van de mensen van het Jacobs Genootschap dat deze ontwikkeling zorgelijk is en ik ben ook erg benieuwd hoe het zich verder gaat ontwikkelen. Aan de andere kant, deze invasie van mensen is natuurlijk supergoed voor de Spaanse economie. Wat ik zo ook echt gun, want dat deel van Spanje is zo arm.

Er komen nog steeds nieuwe herbergen bij. Dat zou erg zijn als het terug gaat lopen. Dan staan de herbergen weer leeg. Maar dan verzint de Kerk in Rome vast wel weer wat anders om de mensen weer een echte pelgrimstocht te laten lopen. Dat is in de geschiedenis uiteindelijk ook gebeurd. Een aantal jaren geleden liep het aantal pelgrims terug en toen besloot de kerk dat als je 100 km loopt je dan ook de felbegeerde Compostella kon krijgen. En ja, de pelgrimsbeweging kwam weer op gang.

In de Middeleeuwen liep het aantal Pelgrims ook af en toen moest er weer wat verzonnen worden om het nieuw leven in te blazen dus werd er gezocht naar relikwieën. Deze werden heilig verklaard door de paus en er werden in één keer heldenverhalen de wereld ingepompt over St. Jacques. Mythen, sagen en legenden zijn mooie verhalen, maar naar mijn idee niet om voor waarheid aan te zien. Ik denk dat die arme apostel Jacobus zich omdraait in z’n graf als hij weet dat hij als held werd gezien in de slag tegen de Moren en hij zoveel Moren gedood zou hebben. Arme man. En zelf geloof ik er echt ook niks van dat zijn overblijfselen in de kathedraal van Santiago liggen. En dat is ook waar ik een beetje vies van ben, het gekonkel van de kerk. Maar goed, dat moet ieder voor zich zelf weten wat ie gelooft. Het is ook niet mijn bedoeling om Heilige Huisjes om te schoppen. Maar het is nu eenmaal zoals ik er over denk. Tja , dat maakt mij dan een beetje een ongelovige gelovige of een spirituele atheïst. Geen idee. Ik vind een etiketje ook niet zo belangrijk.

Nog even een potje generaliseren:

Er waren heel veel Brazilianen onderweg. Super aardige mensen, maar ze hadden grote haast, want ze zaten aan een datum vast om terug te vliegen. Dat gaf aan sommigen wel wat stress en dan namen zij de fiets of taxi, trein of stukje bus.

Er liepen heel veel Japanners en Zuid Koreanen. Super beleefde, vriendelijke mensen . Als ze je gezicht eenmaal gezien hadden lachtten ze je steeds toe. Ook doorzetters. Ondanks allerlei kwaaltjes gewoon doorlopen.

Veel Duitsers en Amerikanen; uiteraard waren er uitzonderingen, maar deze twee nationaliteiten vond ik erg aanwezig en luidruchtig Alsof het land van hen was en zij het belangrijkste waren.

Veel Fransen die met pensioen waren en lekker als stelletje op hun gemak door het land kuierden.

Spanjaarden en Italianen. Mijn hemel wat kunnen die een herrie maken. Als je er drie achter je had lopen dan had je het gevoel dat er een vette ruzie aan de gang was…..Heb ik ook een keer gevraagd. Maar dat was hun gewone manier van communiceren.

Dit is een lang verhaal, maar er valt ook zoveel te vertellen eigenlijk. Ik ben superblij dat ik deze tocht gemaakt heb met al die ervaringen. Ik heb er helemaal mijn eigen tocht van gemaakt, zoals ik het zelf graag wilde. Met mooie stille momenten tijdens het wandelen, stille momenten in de kerkjes en her en der kaarsjes aansteken. Voordat ik vertrok was ik bang dat als ik de tocht er eenmaal op had zitten ik een soort doelloos dal terecht zou komen. Dit omdat ik de laatste drie jaar zo bezig ben geweest met het weggaan en daar een aantal zaken op heb ingericht. Maar gelukkig is dat helemaal niet zo . Geen last van. Ik zie alleen maar heel veel ruimte voor me, zoals het beeld van de lege Meseta, eindeloze ruimte tot de horizon. En in de ruimte is er weer plaats voor nieuwe ontwikkelingen. Of even helemaal niets. Gewoon, huis, werk en “zijn” En dat laat ik even zo.

Verbazingwekkend vind ik ook het idee van mensen dat als ze eenmaal 800 km hebben gelopen ze dan ervan overtuigd zijn dat ze een antwoord krijgen op hun levensvraag. Ik heb in huiskamer van de Lage Landen lang zitten kletsen, want het boeide mij waarom ze daar eigenlijk zaten. En dat was ook om mensen op te vangen. Die in de war aan kwamen, die niet meer naar huis wilden en die teleurgesteld waren dat ze geen antwoord hadden gekregen op hun vraag. Tjonge sorry hoe naïef kun je zijn? Alsof je sowieso een antwoord krijgt als je maar een stuk loopt. Dat komt misschien wel nooit, of maanden later. Ik weet niet of ik geschikt zou zijn om de hele dag in die huiskamer hier antwoord op te moeten geven . Ik wil in de toekomst best wel ergens wat vrijwilligers werk doen voor het Genootschap, maar ik weet niet of ik wel zo geschikt zou zijn voor die huiskamer, misschien dan toch een beetje te onaardig of nuchter. Maar naar mijn idee komt dit ook door de vele boeken, films en documentaires die er gemaakt zijn, waarbij de hoofdpersoon bepaalde inzichten krijgt. Dat wordt wel een beetje mooi voorgespiegeld. Dat wil niet zeggen dat dit bij iedereen zo gebeurt, daar moet je dan wel een beetje realistisch in zijn.

Nog even een paar weetjes:

Heel veel gehink. Mensen met blaren, peesontstekingen, overbelaste spieren en mensen die met allerlei gekleurde tape aan elkaar hingen.

Heb een stelletje met een baby gezien.

Een jonge moeder met een kind van 3 achterop.

Iemand met een ezel.

Er waren veel jongeren op pad. Twintigers. Ik vroeg ze wel eens waarom ze de Camino liepen. En dat was dan spiritueel en sportief. Ze wilden op deze manier hun leven wat voor hen lag overdenken. Mooi toch?

Iemand met een paard.

Ik heb meerder kathedralen gezien en die in Burgos vond ik de allermooiste.

Die in Santiago zei me niet zo veel.

Ik heb heel wat pelgrimsmenu s achter de kiezen, weggespoeld met heerlijke Rioja wijn.

Kilo’s bananen gegeten, 2 flessen arnica massage olie er doorheen gedraaid. En drie buisjes magnesium tabletten weggewerkt.

Ben 4 kg afgevallen

Meestal op een bovenslaper gelegen want ik was bijna altijd een van de laatsten die bij de herberg kwam

Een nacht op een vlooien- of bedwantsenmatras gelegen…..

1400 km gelopen, 3000 km met de bus.

En als ik soms last had van teveel gedoe om me heen en merkte dat ik me begon te ergeren, dacht ik altijd aan een inmiddels overleden mevrouw van mijn werk. Die zei altijd: nicht argern, nur wundern. Hele wijze woorden die ik nog wel eens tegen mezelf zei en dat hielp.

Ik vond het heel leuk om jullie reacties te lezen. Dat ging soms heel erg moeizaam met die watermobiel van me. Maar na wat gepruts lukte dat meestal wel. Allemaal bedankt voor de belangstelling en bemoedigende woorden.

Ik moet verder met uitrusten, de kinkhoest of wat het ook is, heeft me aardig onderuit gehaald.

Maar de zomer komt er aan, tijd om naar buiten te gaan voor een wandeling…….

Ik heb nog een mooie lange afstandswandeling liggen van Bergen aan Zee naar Enschede……Geen pelgrimstocht.

En nog een tip voor mensen die geïnteresseerd zijn in een pelgrimstocht in Nederland. Net even iets extra’s behalve het lekker lopen. Er is een tocht in Midden Nederland van 125 km, het heet Gelukkigerwijspad.nl en er is er nog een rondom Nijmegen van 136 km; walk of wisdom.

Misschien ga ik die in de toekomst nog wel een keer doen. Maar eerst gewoon lekker wandelen met het hondje en nagenieten van deze mooie ervaring . En weer beter worden.

Fijne zomer iedereen.

De aller aller laatste tocht

Die was gisteren. Een tocht van 35 km met als toetje nog aardige klimpartijtjes, waar ik echt helemaal geen zin meer in had. Maar ja, ik moest ze toch doen daar zat niks anders op. Het was een hele mooie tocht langs de Atlantische oceaan met prachtige vergezichten. Ik kan zien dan Helmut daar al foto s van heeft geplaatst dus dan heb je een beetje een beeld hoe het was. Ik moet wel zeggen dat het me lang duurde. Voor het eerst eigenlijk. Het was of mijn brein al geregistreerd had dat het eind er aan kwam en gewoon niet meer wilde. Maar ik had mezelf een hotelletje in Finisterre beloofd dus dat was een leuke worst voor de neus om flink door te stappen. En niks is heerlijker om na weken slaapzak weer tussen heerlijke lakens te liggen, een eigen douche en wc te hebben, geen oordoppen meer in je oren te stoppen (die toch niet helpen) en s morgens niet meer gestoord te worden door ronddolende figuren met hoofdlampjes op die om half vijf hun rugzak inpakken om om 5 uur te gaan lopen. Dat leek af en toe net een scene uit de video clip Thriller van Michael Jackson. Sommigen hadden wit licht op de kop, andere gebruikten het rode lampje. Dan zie je in het schemer van die ronddolende figuren.En dat gaat dan gepaard met een hoop geritsel van de plastic zakjes waar ze hun spullen in hebben.

Maar mijn wraak was zoet deze week. Ik heb mezelf een aantal keren behandeld met tea tree, ik vind het zelf niet stinken maar anderen wel. Dus zo af en toe rook de slaapzaal sterk naar dat spul, Jammer dan.

Ik gebruik het spul voor allerhande ongemakken en helaas werd ik geplaagd door een ongemak waar ik al heel lang bang voor was, maar de gedachte eraan steeds volledig geblokt had, Ik durfde er niet aan te denken wat voor een dierentuin er in het matras onder mijn slaapzak zich voortbewoog. Maar moest er aan geloven, het een en ander had blijkbaar erge honger en ik ben flink te pakken genomen door iets, Vlooien? Bedwantsen? Ik weet het niet maar ik had overal op mijn lijf flinke plakkaten en bulten, Nu nog steeds maar het wordt gelukkig minder dankzij flink gesprenkel door tea tree. Uit voorzorg heb ik ook maar het een en ander in mijn haar gesmeerd. Je weet maar nooit he wat voor een ongenode gasten zich daar een lekker plekje zoeken. Dat wordt quarantaine als ik thuiskom..... In ieder geval de slaapzak in de vriezer, rugzak buiten laten en als ik zelf in een vriezer kon, zou ik het nog doen ook. Want meer huisdieren dan dat we al hebben hoeft niet.

Maar goed, dat is dan een klein lichamelijk ongemak: mijn zieltje is de hele week al helemaal zuiver. Mijn zonden zijn vergeven, Mijn compostele heb ik in bezit, netjes in een koker. En sinds vandaag ben ik in het bezit van het certificaat van Finisterra. Na een gedegen onderzoek van mijn stempels en de vraag of ik nergens de bus heb genomen heb ik dus het bewijs dat ik de hele weg heb gelopen.

De pelgrimmis van vorige week zondag was een ervaring om mee te maken. De wierookpot van 100 kilo werd door de kathedraal geslingerd. Bijzonder om te zien. En de kathedraal was zo vol met mensen dat ze er bij wijze van spreken met de benen er uit hingen. Nogmaals, ik vond het een ervaring om mee te maken maar in spiritueel opzicht zei het mij niet zo veel eerlijk gezegd. Het was mij te groots, te protserig, te veel. En ik stoorde me aan het feit dat je er niet eens gewone kaarsjes aan kon steken. Ik heb nu eenmaal mezelf en anderen beloofd om daar een kaarsje aan te steken. Maar ik ga geen geld in een potje gooien zodat er een led lampje aangaat. Zo verschrikkelijk nep. Doe ik mooi niet. Ik ben naar de kerk aan de andere kant van het plein gegaan, een gewoon simpel kerkje en daar heb ik kaarsen aangestoken, dus het is helemaal goed gekomen.

Maar terug naar de kathedraal: teveel mensen die gewoon zaten te kletsen, teveel mensen die zaten te dringen voor een zitplaatsje en veel gingen na het gezwaai van de wierookpot er weer uit. De kathedraal gaf mij meer een museum gevoel dan een spirituele plek. Maar goed, dat is ieder voor zich. Anderen waren zeer ontroerd.

Ik ben heel erg blij dat ik mijn plan om door te lopen naar Muxia en Finisterre heb doorgezet. Veel mensen pakken de bus, een aantal lopen door. Maar de weg is in ieder geval veel rustiger. En zo doende kon ik de beelden van die drukke Jacobsweg naar Santiago achter me laten. Ik heb drie dagen lange tochten gemaakt, tien uur per dag alleen gelopen zonder geklets om me heen en zonder hijgende mountain bikers in mijn nek. De natuur was mooi, afwisselend en het was heerlijk wandelweer. Galicie is mysterieus. s Morgens mist en grijs en dan denk je dat wordt niks met de zon en twee uur later loop je in een heerlijke zon. Vroeger hebben de Kelten hier gewoond en als ik zo door de mist loop, door die mooie bossen met duizenden varens dan schieten me echt de verhalen te binnen uit de boeken over de Ierse feeen, druiden en rituelen, die ik heb gelezen. Ben de naam van de schrijfster kwijt, Onderweg ook nog al die oeroude stenen en de muurtjes die je in Ierland ook hebt. En ook al is er geen zon of regent het dat het giet, het is altijd zacht. Al lopend kwam ik steeds meer richting kust en dat was te merken, De eikenbomen maakten plaats voor dennenbomen dus nu was het helemaal een feest van geuren, dennen- en eucalyptisch.

Ik heb de route ook omgedraaid, iedereen die doorloopt gaat eerst naar Finisterre en dan naar Muxia. Ik ben eerst naar Muxia gegaan via een andere weg en daarna de kust afgezakt naar Finisterre. Dat deed niemand daardoor was ik mooi alleen. Alleen een enkele tegenligger die van Muxia weer terugliep naar Santiago.

Dat ga ik dus niet meer doen, ik heb ruim 1400 km in de benen en nu is het genoeg. Het enige wat ik nog loop is wat gedreutel in Finisterre. En een zondagochtend wandelingetje naar kaap Finisterre. Dat is maar 6 km, dus dat kan nog wel.... De Romeinen waren er van overtuigd dat hier de wereld ophield vandaar de naam. Het moet de pelgrims van vroeger toch wel een apart gevoel hebben gegeven te weten dat ze naar het eind van de wereld waren gelopen.

En dan te bedenken dat ze nadat ze hun aflaat hadden ontvangen in de kathedraal, ze ook nog eens terug naar huis moesten lopen!

Ik heb vandaag alles geregeld, lekker een hotelletje tot maandag, dus ik kan nog even de toerist uithangen hier. Busticket tot Santiago heb ik al, die reis duurt drie uur. Ik ga naar dezelfde herberg in Santiago waar ik vorige week was en dinsdagochtend sta ik om half negen bij het postkantoor, in de hoop dat mijn mobiel is aangekomen. Zo niet dan moet ik opdracht geven om m door te sturen naar de Vijverlaan .Langer kan ik er niet op wachten want mijn bus vertrekt dinsdagochtend. Ik heb besloten met de bus naar huis te gaan. Twee dagen later kon ik voor een tientje minder met het vliegtuig. Maar ik had ten eerste geen zin om nog langer in Santiago te blijven, daar heb ik verder niets meer te zoeken en ten tweede, het leek me wel aardig om in de bus te zitten en lekker naar buiten te zitten koekeloeren naar al die streken waar ik doorgewandeld ben. Op die manier is de overgang naar het gewone leven ook niet zo groot, heb ik tijd daar in gedachten aan te wennen. Ergens op woensdagavond kom ik dan in Amsterdam aan.

Gelukkig zijn de internetcafe s nog niet helemaal uitgestorven anders had ik dit verhaal niet eens kunnen schrijven.

En ik heb heerlijk alle tijd. Hoef niet vroeg op en doe precies waar ik zin in heb.

Dan dinsdag de reis en als ik een beetje ¨geland ben op de Vijverlaan dan zal ik nog wel een nabeschouwing schrijven.

Na een zware dag, een heerlijke dag, een hele natte dag en daarna Santiago

Op vrijdag 26 mei was het de laatste grote tocht die ik moest maken om aan te komen in Santiago. Dat moest 38 km worden om 12 km voor Santiago uit te komen.

En als toetje voor die laatste dag werd ik getrakteerd op wolkbreuken. Het leek wel of ik van de ene naar de andere wolkbreuk liep. Met iedere keer een onweersbui erbij. En dat vond ik doodeng. Maar ja stil staan had weinig zin en nat was ik toch al dus uren lang doorgelopen. Weer met een hoop volk om me heen. Het was bijna niet mogelijk om ee foto te maken zonder dat er een rugzak of een petje opstond. Na drieeen werd het wat droger en verdween iedereen van de weg om de spullen te drogen. Maar ik wilde door, omdat ik genoeg had van al die drukte dus heb die 38 km gedaan. Dat was wel even genoeg. Heb in drie dagen 115 km gelopen en mijn spieren en rug begonnen nu wel een beetje te protesteren. Met de 4 daagse loop je weliswaar de 40 maar dan loop ik met alleen wat geld en een waterflesje. Nu met 10 kg op de rug en een continue soort 7 heuvelentocht. Maar goed, eenmaal in de herberg op tijd naar bed met het idee dat ik vandaag dan lekker vroeg in Santiago zou komen. En misschien, misschien wel mijn nieuwe mobiel zou kunnen ontvangen. De mijne heeft nog meer mankementen, ik kan internet helemaal niet meer opstarten dus ook geen foto s meer sturen. Wel jammer, ik heb een mooie foto van een wandelpad na een regenbui. Het lijkt een rivier. Het was wel zo dat na die regen het bos nog lekkerder rook dan de dag ervoor. Je rook eucalyptisch en hout dus het leek net alsof je in een sauna liep. Het was er in ieder geval vochtig genoeg voor.

Maar goed, gisteren was ik te moe om nog een stap te zetten om iets te eten, dus op tijd naar bed. Ik heb het er lang niet over gehad, maar afgelopen nacht was heel erg. Het was nu echt een stereo snurkpartij. Ik lag tussen 2 van die snurkers in die denk ik een wedstrijd hielden. Ik had er spijt van dat ik onderweg niet ergens een waterpistooltje heb gekocht en stelde me helemaal voor dat ik die twee eens trakteerde op wat waterstralen. Maar helaas, ik had alleen mijn e reader waar ik al heel wat uren leesplezier van heb gehad in de nachtelijke uren.

Aan het typwerk kun je zien dat het weer een normale taal is, maar helaas helaas nog niet via de mobiel. De herberg waar ik nu slaap heeft gelukkig een computer. Na een bezoek aan het postkantoor en weer heen en weer gebel is het waarschijnlijk zo dat ie op het punt staat om vanaf Ponferade naar Santiago gestuurd te worden.

Maar goed, vanmorgen om 7 uur liep ik buiten voor de laatste 12 km naar Santiago. En die waren zo gelopen, Het ging weer helemaal goed met de spieren. Misschien helpt mijn dagelijkse dieet wel mee: al weken neem ik 2 bananen en een magnesiumtablet per dag.

0m 9 uur stond ik bij de stadsgrens en om half tien bij de kathedraal. Ik heb niet eens voor de kathedraal een foto gemaakt, zo mooi zag het er niet uit want de torens staan helemaal in de steigers. Maar het is een gigantisch complex met allerlei bijgebouwen. Morgen ga ik het zien: dan is er om 12.00 uur eem pelgrimmis en dan wordt het grote wierookvat door de kerk geslingerd. Ik moet wel om 11 uur daar zijn anders kan ik niet zitten. Dat wierook vat weegt gevuld 100 kg , hangt aan een 35 meter lang touw en wordt door een aantal kerklieden aangeslingerd en zwaait dan door de kerk. Het is inmiddels al twee keer de kerk uitgeslingerd. Zul je op je hoofd krijgen zeg.

Na afgelopen bijna slapeloze nacht had ik mezelf beloofd om een kamer voor me alleen te zoeken, ik vond dat ik dat wel had verdiend. Maar mooi niet. De laatste kamer ging net voor m´n neus weg. En dat was 11 uur vanochtend. Dus toch maar weer een herberg. Maar waar ik nu zit is wel een prima plekje. Met zes man op de kamer waarvan maar 1 man geloof ik. En het is echt zo: mannen snurken veel meer dan vrouw. Ik ben nu een expert. Ook de herbergen zitten mudjevol. Ik kwam een bekende pelgrim tegen en die was al 2 uur op zoek naar een slaapplek. Was ik even blij dat ik zo vroeg was.

Maar het feit dat er om 11 uur niets meer te boeken valt hier, dat zegt dus al genoeg. De stad barst uit zn voegen zoveel mensen zijn er. Om tien uur was het druk maar te doen, vanmiddag vanaf 16.00 uur was het chaos. Straatjes helemaal vol, overvolle souvenirswinkels, en rijen files en lawaai van een kermis.

Op een van de pleinen van het kathedraalcomplex was een podium gebouwd met een popband die daar optrad. En het plein had zo n beetje de sfeer van het museumplein in Amsterdam met koningsdag.

Op een gegeven moment zag ik naast de kathedraal wat vaandels voorbij komen dus ik dacht dat het een of andere processie was. Dus bleef ik even in de mensenmassa staan. Het bleek een hele lange optocht te zijn met allemaal mensen die verkleed waren in star wash figuren. Allemaal van die engerds met zwaarden en die futuristische geweren.

Maar ik heb me prima vermaakt als echte toerist en die souvenirshandel eens bekeken. En steeds de weg kwijt. Gelukkig is de kathedraal er om me op te orienteren. Ik kan dan wel 800 km van streek naar streek lopen, zonder te verdwalen, maar een stadsplattegrond kan ik nog steeds niet lezen.....

Nu de plannen voor de volgende dagen: morgen mijn compostela halen. Er stond vandaag een rij van 2 uur en daar had ik geen zin om tussen te staan dus morgenochtend hoop ik dat het wat rustiger is. Dan naar de kathedraal en in de middag een naar wat meer gebouwen kijken hier, i.p v de winkeltjes en de terrasjes....

En maandag wordt er weer gewandeld. Dan het toetje. Nog 115 km. Ik ga eerst naar Muxia en dan zak ik de kust af naar Finisterra. En dan is het klaar. Met de bus terug naar Santiago en uitzoeken hoe ik weer thuis kom Dat is nog een verrassing. Vliegtui, bus of trein. Dat zie ik dan wel weer. Ik moet gauw mijn verhaal opslaan want mijn tegoed is op. Adios

Eem heerlijke sag

De titel zegt het al Eem heerlijke dag die alles van gisteren. Weer helemaall Goed maakte. Ik was gisteren Eem eind doorgelopen em ergens im Eem herberg im se middle pf. Nowhere geslapem zodat het vanochtend. Miet zo m massale uittocht was Em geem korenmarkt taferelen op de terassem. Em sat iis mooi zo se hele sag gebleven. Heel veel alleen kunnen lopem pver kleine weggetjes langs heel veel kleiime. Dorpjes en nu bossen met eucalyptus bomen sie heerlijk roken. En met Eem lekker zonnetje. Ik moet nog negen en veertig maar santiago. Mijn plan is morgen. Weer Eem eind te. Doen zodat ik zaterdag biet zoveel hoeft em pp tijd im s kan zijn. Om een goede herberg te zoeken waar ik 2 dagen blijf en dam maandag weer pp pad maar se oceaan

Ik hoop fat. Het Eem beetje te volgen iis het is bijna miet te doem Ben benieuwd if se nieuwe mobiel in santiago is aamgekomem

Verstuurd vanaf mijn iPhone


Verstuurd vanaf mijn iPhone

Zware dag

Geen zere voeten. Geen klimpartijen geem zware regen maar Well Eem zware dag voor mijn iimcasserings vermogen. De spoaanse studenten hebben vakantie gaan massaal ppp Camino voor se laatste 100 km em ik kwam iim Eem groep van zo m 100 man hetzelfde gekleed Spaanse. Wandelaars sie miiet moormmaall praatten maar bulderden. Kwamen. Se bus uit als. Eem stel kinderen op schoolreisje en of ik nu harder liep of achterbleef iIk raakte ze miet kwijt

Mobieltjes met muziek Mop iellyjes met route beschrijving im het Engels. Em waarvoor. Om se 500 m staat er Eem marketing. Dus vandaag was het lastig voor me om te blijven zeggen sat ieder recht heeft om zijn weg te doen. Vast allemaal aardige mensen mmmaar het liefst had ik ze allemaal weer in se bus gewenst. Na 3 uur zat iedereen gelukkig weer im Eem hotel em has ik se weg weer voor me alleen maar het wordt tot santiago kolomme lopen en saar heb iIk. Geem zin iim. Dus VoOr

Het eerst in al die Tijd. Leg ik mezelf op om zoveel. Miogeliik te lopen op Eem sag. Moet nog 85. Wil proberen zaterdag iim santiago te zijn Ps omdamks se drukte heb ik wel rondgekeken en se bossen en paadjes iim Galicië zijn prachtig

Verstuurd vanaf mijn iPhone

Verstuurd vanaf mijn iPhone

Samos

Ik ben niet naar het Griekse eiland Samos gevlucht! Ik zit nog steeds in Spanje en een paar kilometer van Samos vandaan. Maar ik vond het wel een mooie titel. In Samos heb ik gisteren een prachtig klooster bezocht. Ik heb echt nog nooit zo n mooi klooster gezien.

Maar nu naar vandaag, als je mobiel het niet doet dan kom je nog eens ergens, ik zit hier in het kultuur huis en mag de computer gebruiken. Nu had ik al een stuk verhaal klaar, maar toen liep de computer vast. Ik start weer opnieuw, maar als de boel weer vast loopt dan geef ik het op.

Het mag duidelijk zijn dat het niks geworden is met mijn nieuwe mobiel. Ik keek er erg naar uit om in Ponferrada aan te komen om mijn telefoon op te halen, maar die was nog niet aangekomen. Heb zo n drie uur op het postkantoor doorgebracht, maar geen mens weet waar het geval uithangt. Als ie toch nog in Ponferrade aankomt dan wordt die doorgestuurd naar Santiago. En als ie daar nog niet is dan moet ik weer opdracht geven om m door te sturen naar nederland. Mobiel wou ook eens rondreizen.....

Maar goed, mijn oude mobiel is nu helemaal van het padje. De s en de v letters zijn weer terug maar nu doen anderen het niet, of driedubbel en als ik de correctietoets gebruik dan ben ik weer het hele woord kwijt. Whats app kan ik niet gebruiken, maar als ik internet opstart kan ik wel de mail ontvangen en foto s versturen Dat is al wat. Maar als ik een sms je stuur naar huis dan ben ik heel lang bezig om een zin te typen dus een verhaal gaat echt niet lukken.

Zoals gezegd is zit in Sarria, heb inmiddels de provincie Leon verlaten, waar ik zo ? 400 km in heb gelopen en heb al weer aardig wat in de provincie Gallicie gelopen, die weer heel anders is wat betreft de natuur.

Het laatste deel in Leon was echt prachtig, heuvels weer vol met brem, lavendel en thijm. Heel stil heb zeker drie dagen alleen door de heuvels gezworven. Geen gekleets voor me of achter me en geen venijnig getik van andermans stokken. Veel mensen hebben geen rubberen dopjes op de stokken wat heel irritant is. En doordat ik een ander loopritme heb dan de anderen, loop ik meestal alleen.

Het laatste gedeelte van Leon is echt een vakantietip. Zeker ook voor de motorrijders onder de lezers, het is heel rustig, er loopt maar een weg en het is echt prachtig.

Gallicie is weer heel anders, veel oude loofbossen, met kleine paadjes en heel veel oude stenen muurtjes. Doet me sterk aan Frankrijk denken. Ik kwam langs en door hele oude dorpjes, vervallen huisjes en boerderijen en het leek alsof je eeuwen terug was in de tijd.

Ik ben inmiddels ook het Cruz de Ferro voorbij. Het bekende kruis op de pelgrimweg waar je je zielezorgen kan achterlaten door middel van een steen die je van huis hebt meegenomen. Ik heb daar een tijdje staan kijken naar die berg. En het is wel heel bijzonder als je bedenkt dat daar al stenen bij liggen van de pelgrims uit de Middeleeuwen. Toen werd dat al gedaan.

Ik heb de laatste dagen flink moeten klimmen, ben er ook wel een beetje klaar mee en daarom heb ik gisteren en vandaag niet veel gelopen, even pas op de plaats en dat is ook wel even lekker, Maar ik ben wel een beetje trots op mezelf, er was op een gegeven moment een keuze: of 8 km langs de weg lopen of 10 km de heuvels in. Heb een tijdje staan dubben wat ik zou doen. Maar ja het Spaanse asfalt en auto s vind ik niet echt boeiend dus toch maar gekozen voor het klimmen. Het was hoof, steil en zo heet dat het zweet me uit de ogen druppelde, maar de vergezichten waren super mooi. Dus wie weet misschien wordt het toch nog wat voor mij, dat klimmen.

Ik beweeg me hier voort als een slak als je me met de andere lopers vergelijkt, Ik loop niet harder dan ongeveer 3,5 km per uur, Ik word echt door iedereen voorbij gelopen. Maar ik loop zo n 8 a 10 uur door dus dan kom je ook een heel eind. De anderen zitten tegen 13.00 uur in een cafe of liggen een paar uur in bed. En zo heb ik de meeste tijd de weg helemaal voor me alleen.

Je zou er zowat een tv spel programma van kunnen maken. De kilometer en bed race naar Santiago.. Ik kom soms wel Hollanders tegen die gelukkig zich ook niet de kop gek laten maken door dit rare gedoe.

Dit levensritme bevalt me prima, lopen slapen, eten...Heerlijk toch. Ik heb al 6 weken niet gekookt, geen boodschappen gedaan, geen tv gekeken. Het leven is super simpel. Alleen maar heel veel kijken. En sinds gisteren begint het eindelijk een beetje echt Spaans weer te worden, lekker heet, dus helemaal goed.

Ik zit nu precies 115 km van Santiago af, dus al heel dicht bij de 100 km. De grens waar korte afstand wandelaars mogen beginnen om de begeerde compostela te behalen. Daarbij komen er andere Camino s erbij. Ik ben erg benieuwd wat dat gaat worden. Als het echt zo is dat je de hele dag in kolonne moet lopen dan ga ik grotere afstanden lopen om daar gauw doorheen te zijn, want daar heb ik echt geen zin in.

In de weekenden is het opvallend drukker, de Spanjaarden doen dan iedere keer een stukje.Ik kwam even in een groep van zo n 30 wandelaars terecht, die rondom me heen kwaakten, dan loop je gauw even wat harder dan die 3,5 km.

Naast de horeca en de herbergen vaart het vervoer er wel bij. Hele hutkoffers worden versleept iedere keer naar de volgende herberg en taxi s rijden af en aan om pelgrims die gestrand zijn naar een volgende herberg te brengen.

In elk gehucht is er wel een apotheek en in iedere grote plaats is er om de 500 meter wel een apotheek en er gaan meters pleister en kilo s pijnstillers hier over de toonbank. Ik prijs mezelf echt gelukkig dat ik niks nodig heb. (Afgezien dan even gelden een anti braakmiddel) Maar dat is echt super, ik heb nergens last van, ik heb nog geen dag gehad dat ik geen zin had om op pad te gaan. (uiteraard buiten het ziek zijn om) .

Ik ga lekker in het zonnetje zitten met een sangria en morgen aan de laatste 115 km beginnen naar Santiago

kaart frankrijk spanje

Ik heb eindelijk een groot scherm, waardoor ik kan zien dat de kaart niet klopt. Maar goed, het zal voor iedereen duidelijk zijn dat ik niet in Frankrijk zit.

Astorga

He he ik kan eindelijk een keer normaal typen. Het ging echt niet meer

met mijn mobiel. Het toetsenbord ging het steeds slechter doen ik kreeg bijna geen woord meer normaal geschreven, maar op het adres waar ik nu slaap staat een computer die ik kan gebruiken dus even nog wat laatste berichtjes.

Laat ik nou altijd gedacht hebben dat Spanje het land van de zon was en zwoele nachten... Nou mooi niet. Ik ben vandaag precies 3 weken in Spanje en ik heb precies 3x in de korte broek gelopen. Valt dat even tegen! Ik dacht een mooi bruin kleurtje te kweken, maar als dat zo doorgaat dan schiet dat niet echt op. Vandaag (woensdag) was het de hele dag regen en onweer.

Over 42 km heb ik mijn nieuwe mobiel. Die ik in Ponteferade kan ophalen. Op dit moment loop ik steeds 30 km per dag ,maar dat gaat de volgende twee dagen niet lukken er moet flink geklommen worden. Ik hoop in ieder geval dat ik voor zaterdagmiddag in Ponteferade aankom anders is het postkantoor gesloten en moet ik daar blijven.

Vandaag ben ik door Astorga gekomen en daar de kathedraal bezocht die echt heel erg mooi is. De laatste dagen heb ik genoten van het vele alleen lopen. Op een een of andere manier zijn de wandelaars wat verspreid waardoor je tenminste niet meer zoveel mensen om je heen heb. Alleen bij de slaapplaatsen loop je echt in een fuik en is het overvol.

Het landschap is veranderd, nu na Leon is het nog redelijk plat, maar je ziet de bergen om je heen en ik loop langs veldwegen met struiken, bosjes en akkers. Lekker lopen in ieder geval. En al heeft het veel geregend vandaag, toen het tussendoor droog was werd je toch gerakteerd op geuren van lavendel, thijm en brem.

Over de mensen: Hollanders kom ik bijna niet tegen. Die zullen er vast wel lopen, maar ik ontmoet ze niet. Ik zie voornamelijk Fransen, heel erg veel Amerikanen, Duitsers, Brazilianen en Zuid-Koreanen/Japanners. Tussen de laatsten zie ik echt het verschil niet. Ik ben jaloers op die Fransen, het zijn voornamelijk stelletjes die alle tijd nemen, zestigers, die al lekker met pensieon zijn. Die mogen er op hun 62 e er al uit. Heerlijk toch!

De Zuid Koreanen zijn echte schatjes. Zo super beleefd. En al heb je maar een paar zinnen met ze gesproken, als je dan weggaat moet er geknuffeld worden. Als ze je op een later tijdstip dan weer zien dan beginnen ze heel hard te giechelen. De rugzakken van hen zijn super netjes. Het lijkt wel of alles gestreken is. Velen zijn helemaal incognito. Eerst en sjaal om het hoofd dan een hoedje op dan een monddoek en dan een zonnebril. Ik weet niet of het nou voor het stof is of tegen het beetje zon zo af en toe.

Verder heb ik een Amerikaan ontmoet die iedere dag 60 km hardloopt. Als je aan hem vraagt heb je dit of dat gezien dan haalt ie zijn schouders op. Vindt ie niet belangrijk. Voor hem tellen de kilometers. Nou snap ik best dat iedereen De Weg op zijn eigen manier doet maar dat snap ik echt niet.

Verder zijn er ook nog nachtwandelaars. Die beginnen s nachts te lopen, wachten tegen 8.00 uur s morgens dat ze een herberg in kunnen, gaan slapen, eten , hangen rond en gaan in de nacht weer wandelen. ???

Wat zie je dan van het landschap? Gek toch allemaal.

Waar ik me steeds meer aan stoor is de rommel langs de weg. Ik zie toch steeds meer plastic flessen en papier aan de kant. Er hing vandaag zelfs een bikini in een boom en ik heb al ik weet niet hoeveel versleten schoenen op paaltjes gezien. Daar erger ik me echt heel erg aan. Je bent verdorie te gast in een ander land neem je rotzooi mee. Maar mensen willen blijkbaar erg graag laten merken aan anderen dat ze als pelgrim hun schoenen hebben versleten. Totaal geen pelgrim gedrag lijkt me. En hier in Spanje is het niet zo moeilijk om je afval kwijt te kunnen. Er staan genoeg prullenbakken en containers. Dat was in Frankrijk wel even wat anders. Daar moest je de prullenbakken zoeken als een naald in een hooiberg. In een gesprek daarover kwam ik er achter dat sinds enige tijd er een nieuwe regeling is in Frankrijk. De mensen moeten per kilo huisafval betalen. Vervolgens bracht iedereen zijn afvalzakjes naar de gemeentelijke prullenbakken. En sinds dat moment hebben de gemeenten overal de prullenbakken weggehaald. Nou vind ik het niet zo erg om rommel mee te nemen in mijn rugzak, maar het werd een beetje lastig met lege yoghurt bakjes. Als je die dan een beetje fijn kneep had je verdorie de rugzak weer vol met yoghurtspetters.

Ik heb van de week nog gegeten met een Australische dame, van 75 jaar! Jee, ik teken ervoor om op mijn 75e nog iedere dag 25 km te kunnen lopen. Was echt een heel leuk mens.

Zoals ik al schreef het is nu lekker rustig met lopen. Ben ik even af van dat hele tijd Buen Camino gedoe. Het is de traditie dat je dat zegt als je iemand voorbij loopt of als iemand jou voorbij loopt. Of je zegt Ola. Maar jee, met al die mensen blijf je dat zeggen. En op een dag kun je wel een paar keer dezelfde persoon tegenkomen en als maar Buen Camino zeggen dat hangt me dan echt de keel uit, dus op een gegeven moment dan mompel ik maar wat.

Wat zo bijzonder is, zijn al die ooievaars hier, zo leuk. Er zitten overal nesten in de kerktorens, het zijn wat van die vierkante torens en echt in iedere toren zie je wel een nest. Vaak ook met kleintjes. Ik krijg ze alleen niet goed op de foto. Het is sowieso al een wonder dat ik nog wat kan fotograferen want de camera van mijn mobiel doet echt raar.

Met lijf en leden gaat het nog allemaal prima, ondanks de hele dag in de regen en dus hele natte voeten heb ik geen blaren gelopen en verder heb ik nergens last van. Ja slaaptekort, maar dat zal wel zo blijven. Went ook wel weer.

Met de rugzak gaat het ook uitstekend, als ik ergens zonder rugzak rondloop voel ik me zelfs een beetje kaal.

Het is wel zaak om uiterst secuur te zijn met het s morgens weer inpakken voor je het weet vergeet je wat. Zo ben ik de oplaadstekker van mijn telefoon ergens vergete, vergat ik tot 3x toe mij stok, moest ik weer terug en ben ik zelfs ergens een onderbroek kwijt geraakt.

Ik loop nog steeds een kerk ik die open is, maar in Spanje zijn juist die hele kleine oude kerkjes gesloten, wat ik wel jammer vind.

Zo, jullie weer een beetje bij met gewone taal. Maar ik had al uit de reacties begrepen dat het wat jullie betreft wel wat langer kon duren met die s sen en f fen. Maar vandaag haperder er nog veel meer dus het was geen doen meer.