Nog even en dan is het zover. Morgen om 6.15 uur zit ik in de trein. Dan liggen er 3 maanden blanco voor mij. Het enige wat ik weet is dat ik (veel

Ik ben vandaag voor het eerst vrij en met de laatste voorbereidingen bezig. Maar het wordt tijd om te gaan. Ik ben zo onderhand al een week her en der aan het afscheid nemen, wel heel gezellig om weer zoveel mensen te zien. En met collega's in de kroeg te zitten, zelfs met onze gasten (van de Herbergier) erbij. Maar ik heb nu genoeg van afscheid nemen, ik wil nu weg. Anders voel ik me zanger Heintje, die bleef ook maar afscheid nemen.

De rugzak is nogal een gevecht geweest. Ik zit nu op 10 kg maar ja, onderweg komt daar nog een lunchpakket en water bij. Ik zou echt niet meer weten wat ik er nog uit kan halen.
Er is al heel wat uit. Met een keukenweegschaal heb ik alles gewogen. Optimist als ik was dacht ik de ladyshave nog wel mee te kunnen nemen. Je wil toch niet in de Spaanse krant komen met als artikel; blonde beer in de Pyreneeen gespot, bleek Hollandse pelgrim te zijn. Dus tegen de tijd dat het gras gegroeid is dan maar eens zien of de Spaanse ontharingscreme ook wat doet.

Het gewciht van de voetverzorgingsspullen is ook niet mis. Maar ik zal het moeten meenemen. Er is zelfs nog een tube bijgekomen van de dermatoloog. Voor diegenen die daar niet van op de hoogte zijn, ik heb een genetische afwijking in mijn hoornaanmaak, is verder niet erg en goed onder controle te houden, maar door het vele lopen niet meer.

Ik heb zoveel problemen gekregen dat ik in februari voor de volgende keuze kwam te staan: of niet gaan, of gaan en zeker weten dat ik problemen krijg met mijn huid, of medicijnen slikken. Ik heb voor het laatste gekozen. Maar goed, de vier A viertjes met eventuele bijwerkingen heb ik ergens onder een stapel gelegd.

Ik weet nog niet of deze medicijnen gaan werken. Ze hebben 6 weken nodig om evt. aan te slaan. En ik slik ze nu precies 6 weken. Dus onderweg ga ik er achter komen. De bijwerkingen heb ik zoveel mogelijk verdrongen, maar wat wel is blijven hangen is haarutval en korsten in het gezicht. Dus als jullie in juli een kale neet vol met korsten zien dan ben ik dat. Verder mag je ook geen kinderen maken als je ze slikt, want de babys zullen afwijkingen hebben. Maar goed, daar hoef ik me geen zorgen over te maken, de broedeieren zijn al lang op.

Het kan niet anders zijn dan dat ik goed ben beschermd; ik ben overladen met lieve kaartjes met de allerbeste wensen en heb allemaal geluksbrengers gekregen: aan mijn rugzak hangen 2 christoffels, 3 gelukspoppetjes, 1 gelukspoppetje aan mijn portemonnee (die zorgt ervoor dat je niet teveel geld uitgeeft, heel handig) een boeddahtje, een Nepalees gebedsvlaggetje en een superlief geluksolifantje En het gaat allemaal mee. Niet voor niks dat ik aan die 10 kg kom....

Morgenavond ben ik in Vezelay, het punt waar ik de tocht begin. Het is het begin van een van de vier officiele aanloop routes naar de Spaanse grens. Er staat daar een grote basiliek en het is een bolwerk van wandelaars en beginnende pelgrims. Ik heb besloten om daar even te blijven voordat ik zondag op pad ga. Het zal daar ongetwijfeld strak staan van de Wifi dus ik kan daar in ieder geval nog wat op dit reisblog zetten. Als het lukt een foto van de basiliek. Dan hebben jullie mooi een foto van het begin en het eind van de reis want de foto boven aan deze pagina is de basiliek in Santiago. En wat er tussen komt te staan dat valt dan nog te bezien he. Maar voor iemand die zegt dat ze niet veel zal schrijven klets ik nu wel weer een eind weg, maar goed, ik ben dan ook nog niet onderweg. Maar ik heb erg veel zin om tussen de ene en de andere basiliek mijn hoofd lekker leeg te maken zonder te denken wat ik zal schrijven.

Ik heb trouwens erg veel zin om weer eens in Frankrijk te zijn en weer eens lekker Frans te rebbelen. Ik voel me daar vertrouwd en voel me niet zo'n buitenlander. Al is mijn Frankrijk tijd wel lang geleden, ik ben de taal helemaal niet vergeten. Dat zal in Spanje wel anders zijn. Verder als si,manana en ole kom ik niet. Maar daar zal ik ook wel uit komen.

Dat was het.

Ik zal in ieder geval proberen om vanuit Vezelay nog iets van me te laten horen. Ik ben niet zo 'n snelle Jelle in het computergebeuren, want het boeit me niet zo, maar het lukt vast wel en anders grijp ik wel een pelgrim even in de kraag, want als pelgrim ben je verplicht de ander te helpen..........

Groetjes, Ria