Allereerst: zoals gewoonlijk moeten de Fransen de dingen weer anders doen dan anderen: het toetsenbord is heel anders dus het is regelmatig zoeken om de goede letter te vinden en als ik niet goed oplet sluipen er typefouten in. Ligt dus aan de Fransen en niet aan mijn typekunst.......Rare jongens die fransen......

Niet alleen om bovenstaande zijn het rare jongens, ook hun manier van omgaan met de taal. Als er een Engels begint te praten kan ik ze niet verstaan...Ik vraag of ze over kunnen gaan in het Frans en je ziet dat ze een zucht van verlichting slaken om vervolgens over te gaan in een spraakwaterval Frans er vanuitgaand dat ik dat kan volgen. Dat is dan ook wel zo, maar het het verbaast me zo dat ze dat normaal vinden; Ik vraag me af: is dat het zich niet realiseren of is het arrogantie?

Maar nu de reis: alles ging prima, netjes op tijd, totdat we bij Parijs kwamen. Even voor Parijs werd de trein stil gezet; vreemd pakketje op het station gevonden. Dat moest uitgebreid worden onderzocht. Daardoor hebben we een uur stil gestaan; ik heb verder niets meer over het pakketje gehoord wat het nou was. Maar ik heb er wel voor gezorgd dat ik zo snel mogelijk het station uit was.

Toen 6 km lopen tot het volgende station om de trein te nemen naar Sermizelles. Het was prachtig weer in Parijs en ik had nog genoeg tijd om dat stuk te lopen.

Maar niet te geloven, ik een geoefende 4 daagse loper had na die 6 km al een vette blaar te pakken. Niet te filmen zeg. Vervolgens moest ik ook van Sermizelles naar Vezelay lopen, dat was 10 km. Ik had ook kunnen liften. Er was ook een Nederlands stel in de trein tegenover mij die hadden een lift. Maar daar had ik geen zin in. Tijdens de treinreis hield ik ook mijn mond en daar ik alleen af en toe met de buren Frans sprak dachten ze dat ik een Francaise was en dat heb ik mooi zo gelaten. Het was een heel bazig type die wel alles wist en daar had ik helemaal geen zin in.

Maar goed, de voeten. Dat gaat niet goed komen als het niet verandert. Na de totaal 16 km dus, waren ze goed gehavend. Het leek alsof ik delen onder een schaafbank had gehad, andere delen leken op een lepralijer met een vissenhuid. Het zag er niet uit. Ik lijk op een reptiel die aan het vervellen is. Daaronder zit dan een dun babyhuidje. Therapeuten zullen wel zeggen ; ach je bent je oude ik aan het afleggen er komt een nieuwe ik naar boven; Maar ik denk dan aan mn hoela. Ik hoef geen nieuwe ik. Ik wil een normale huid en 30 km lopen want mijn benen kunnen dat gemakkelijk aan.

Maar goed, wat nu. Ik heb vandaag de hele dag maar op mijn birkenstockjes gelopen; Zag menig wenkbrauw omhoog gaan en ze denken "een toerist die de zomer in de bol heeft. " en vanavond ook, want het werd me te fris en loop nu in die dingen met sokken; Geen porum maar dat zal me een worst wezen.

Ik zal morgen toch moeten gaan lopen. De compeed zal van stal moeten gehaald; Ik had wel een aanhanger mee kunnen nemen. Had ik onderweg nog een handeltje kunnen beginnen.

Vezelay ligt prachtig echt heel mooi en heel oud. En gelukkig nog heel rustig. Het is nog te vroeg voor het echte wandelpeleton. Dus het is leuk om hier rond te lopen.

Ik zal eens kijken of er thuis wat foto s geplaatst kan worden. Hier gaat dat niet lukken.

Morgen het uur der waarheid, of ik nog een beetje kan lopen met dichte schoenen. Je zou er bijna bijgelovig van worden. Is het misschien niet de bedoeling dat ik de route niet loop?

Nou als dat echt niet gaat dan zoek ik wel een boedistisch klooster. Ga ik daar wel een tijdje zitten.

Dit was wel een heel verhaal weer; Ik denk voorlopig even het laatste.

Ik zit hier in een heel klein hokje. Volgens mij moeten ze denken dat ik in slaap gevallen ben. Het duurt zo lang voordat ik de juiste letters vind.

Groetjes, Ria