Bonjour, daar ben ik weer. De titel zegt het al; gestrand in Nevers. Ik zit nu op een computer te werken van een een of ander arbeidsburo voor jongeren en ik heb maar een half uur de tijd daar het erg druk is. In heel nevers geen internetcafe te bekennen, dus het moet hier wel! Het gaat dus wederom niet zo snel vanwege zo.n ander toetsenbord. Maar ik zal ziien wat ik in een half uur op het scherm krijg.

De titel zegt het al he. Maria zit in het klooster van Nevers want de voetjes hielden er mee op. Vanavond beslis ik of ik morgen of overmorgen verder ga.

Eerder heb ik ook geen computer gevonden, wel wifi af en toe maar om nou een heel verhaal via de telefoon uit te spellen heb ik geen zin in.

Even dan een reisverslag van de eerste dagen:

Dag 1: met goede moed vertokken maar al gauw begonnen mijn schoenen zeer te doen dus overgegaan op de slippertjes. Maar ja, geen rekening gehouden met de vette kleigrond van de Bourgogne; dus algauw was het roze van de slippers al geen roze meer en de voeten kregen een gratis modderbad. Slippers heten niet voor niks slippers en de modder klepperde vrolijk in het rond, tot achter de oren. Op een gegeven moment hoorde ik shshshll en ja hoor slipper in de modder, moest gauw doorlopen anders lag ik zelf met de snufferd er in en utieindelijk maar even op de blote voeten er doorheen geploeterd. Dat is nu een echte pelgrim.......Maar ik heb toch maar een asfaltweg paralel aan de route gezocht, dat liep iets gemakkelijker. Maar dan was het wel zaak om heel goed op de route te letten want ik zat er niet op te wachten om meer te lopen dan de 20 km voor de volgende slaapplaats. die had ik inmiddels gebeld dat ik er aan kwam wel gemeld dat het nog wel even zou duren voor ik er zou zijn vanwege wat blessures.

Ondertussen ook genieten van het landschap hoor. De Bourgogne is zo mooi. Ik heb er vroeger 2 jaar gewoond, dus ik kende er wel iets van, maar dit deel niet. Mooie vergezichten, hele kleine gehuchtjes met de geur van haardvuur.

Een Nederlandse auto kwam me tegemoet en stopte. Bleek de eigenaar van de plek waar ik zou slapen, ze wilden even kijken of het wel goed met me ging. Schattig toch? Hij liet aan mijk de keus of ik verder wilde lopen of in wilde stappen. Die keus was gauw gemaakt, ik denk dat St jacques het niet zo erg vindt als ik wat smokkel. Toch?

Ik werd meegenomen naar een hele oude boerderij Le Chemin d Esprit. Een Nederlands echtpaar runt het geheel belangeloos. Koken eten voor de pelgrims en je kan een vrijwillige bijdrage geven. Het was er gezellig en de eigenaars zijn echt heel hartelijk. Er waren een paar andere nederlandse wandelaars. Een dame werkt de RDW en in het kader van een gezondheidsprogramma voor het personeel mocht ze drie maanden op pad. Helemaam betaald en het salaris werd ook doorbetaald; Geef mij ook zo.n werkgever! Dan wil ik wel 6 Maanden gezond gaan doen.

Een prima slaapplaats op zolder. 6 plaatsen en ik was er alleen met een vader en dochter. Dus lekker rusig. Maar ik was nog geen doorgewinterde pelgrim ik had de oordopjes in mijn rugzak laten zitten en die moest beneden blijven en in de nacht; ja hoor, vader Piet begon eerst zat struikjes om te zagen maar dat werden al gauw hele bomen. Thuis zou ik de puntige elleboogjes gebruikt hebben maar dat ging nou natuurlijk niet dus ik heb een aardig snurkconcert aan moeten horen.

Er werkten ook wat vrijwillgers op die boerderij en een noemde ik al gauw Mr Wijsneus, mijn hemel die hield niet op met ongevraagde adviezen. Het begon al over mijn voeten hij wist natuurlijk alles te vertellen wat ik thuis al had moeten doen [o zucht zucht] . Over voeten insmeren en sokken aan in bed. Ja duh ik lig al een half jaar met sokken aan in bed. Heel charmant. Toen over de rugzak, hij vond het niet goed zoals ik erbij zat hoe ik die rugzak inpakte. slecht voor de rug (ik zat gebukt). Ik bleef maar gebukt zitten anders was ie ter plekke neergestort als ie mn ogen had gezien.

In principe wil ik niet zo gauw oordelen. Maar soms is het lekker om gewoon eens te mopperen.

Dezelfde dag kwam ik wel een mooie spreuk tegen van Franciscus van Assisi: Gezegend zij de mens die zijn naaste in al zijn onvolkomendheid precies zo verdraagt als hijzelf verdragen wil worden.

Een goeie; ook voor mij.

Dag 2

Gekozen voor maar 11 km om de voeten te ontzien. Op naar Corbigny. Ik had al een adres van de dame die mij in Vezelay had ontvangen. Een struise Oostenrijkse die al 40 jaar met een Fransman is getrouwd. Madame Autriche had een enorme haar op haar kin en ik had moeite om haar aan te blijven kijken, ik werd steeds afgeleid door die lange haar en had steeds de neiging om die er af te pulken.

Na 11 km me gemeld op haar adres en ik zerd ontvangen door haar man, een gepensioneerde tandarts die me naar mijn slaapdomein bracht. Een verbouwde zolder met 5 slaapplaatsen. Aan het eind van de bedden stond de WC achter een heel klein muurtje en daarnaast de douche in zo n glazen geval. Nou ben ik niet preuts, maar om me nou uitgebreid te staan douchen in het volle vizier van 5 slaapplaatsen in mijn blote tokus, daar had ik nou ook weer geen zin in. Maar gelukkig was ik mooi helemaal alleen. Het avondeten was weer een onderneming. Ik had wat yoghurt en brood. Maar ik kon mijn lepel nergens vinden dus de yoghurt heb ik opgepeuzeld met de achterkant van (jawel) het echte opninel mes wat ik van Helmut heb geleend. Was ook opnieuw geslepen. Ik had de achterkant in de mond met yoghurt en toen bijna het puntje van het mes in de neus. Dat zou dan letterlijk een pelgrim met een snee in de neus zijn geweest.

Er bestaat een boek; zen en de kunst van het motorrijden. Er zou iemand moeten zijn die een boek gaat schrijven met als titel zen en de kunst van het inpakken van de rugzak. Men wat een tijd kost me dat. Riempje zus, knipje zo en heb je alles er netjes in blijkt dat je toch nog iets nodig hebt wat helemaal onderin zit en daar ga je weer. Open, sluiten, trekken. En dan voor ie op de rug zit. Dat is je ware ochtendgymnastiek; Ophijsen, vooroverbuigen, flink met de kont schudden en gauw dicht klikken. Maar het zel een hele fijn hoor.

Dag 3

Vol goede moed, met afgeplakte voeten op weg naar St Severien. Een afstand van 20 km. Er tussen geen andere slaapplaats. Maar dat wilde ik ook niet. Ik kan niet iedere dag maar 10 km lopen want dan ben ik 6 maanden onderweg en dat worden veel te veel overnachtingen, dus veel te duur.

De weg was wederom prachtig, de voeten minder. na 10 km weer de slippers aan.

Mijn lijf zit ook nog in het Hollandse koffietijd harnas . Tegen 11 uur wilde ik wel een bakkie, maar mooi niet. Geen cafe of wat dan ook tegengekomen. Geen mens af en toe een auto en verder alleen maar stilte. Over oude Romeinse wegen en als ik daar dan zo loop dan stel ik me de romeinen voor die daar al met hun karren over hebben gereden. Er zijn heel wat mensen die de route fietsen, maar dan mis je toch wel deze mooie wegen. Tenzij je een crossfiets hebt;

Onderweg besloot ik al dat het zo niet verder kon met mijn voeten en ik de volgende dag de bus zou nemen naar Nevzers om daar even te blijven totdat we weer geheeld zouden zijn.

Het laatste stuk van de route naar St Severien was weer lekker een modderbad en heb 2 km op blote voeten door de klei gebaggerd. Was eigenlijk best lekker hoor. De klei helemaal door je tenen laten sijpelen; Ik heb de klei op laten drogen, ik dqcht dat het misschien wel heilzaam zou zijn voor de wonden.

Aangekomen op mijn slaapadres: madame madame zo kunt u niet verder lopen, u moet stoppen zei de responsable van de refuge. Maar dat was ik al van plan en ik vertelde dat ik met de bus naar Nevers zou gaan de volgende dag. Maar in zat zo in de middle of nowhere; geen bus! En ach, dat lieve gepensioneerde baasje heeft mij 18 km met de auto weggebracht naar de volgende bushalte en wilde perse metmij wachten totat ik in de bus zat om er zeker van te zijn dat ik goed onder dak was;

Ook in St Severien had ik weer alleen een bed, naast de kerk; Er zijn maa weinig wandelaars onderwer dus dat is heerlijk om zoveel ruimte te hebben;

Ik moet zo eindigen, de tent gaat zo sluiten, het is midi en tja dan moet er weer gekookt en gegeten worden door de Fransen.

Ik zit nu in een klooster: espace de Bernadette, zeker wel zo groot als Paleis Soestdijk met welgeteld 4 nonnen. En verder zordt het klooster voor allerlei activiteiten gebruikt. Hele groepen komen hier. Ik heb een kamertje lekker weer alleen en wacht mijn voeten af.

Ik was bijna al in de trein gestapt; onderweg hiernaar toe kreeg ik een sms je van Helmut dat ie achterover van de trap was gevallen; Tjonge wat schrikken, ik wilde meteen terug, je laat je lief toch niet zo zitten, maar na wat telefonisch overleg ben ik gebleven. ik mocht niet thuiskomen.....

Ik moet stoppen. Ik gq het verder niet meer overmijn voeten hebben anders zordt het een voetblog en niet een reisblog. Als jullie een rode rugzak in Arnhem zien dan ben ik dat omdat ik het op moest geven. En anders horen jullie wel weer een keer iets van me als ik weet ik veel waar zit.

Groetjes

Oud tandarts Pierre maakte mijn ontbijtje en bleef er gezellig bij en vertelde honderduit hoe hij zijn Oostenrijkse vrouw had ontmoet.

Ik had in een keer een ander lettertype. Geen idee waardoor; Mijn half uur typetijd is al lang voorbij maar ik mag doortypen zolang er niemand zit te wachten;