Laat ik nou voordat ik vertrok gedacht hebben dat ik niet zoveel zou schrijven.....Ha Ha ik doe bijna niet anders. Maar ik heb dan heeeel veel tijd over.

Wat ik wel doe is luisteren, luisteren en luisteren. Ik ben onderhand een vat van levensverhalen van een heleboel mensen. Daar ik niet of helemaal niet loop, ben ik vroeg en lang op een slaapplek; De pelgrimsherbergen worden verzorgd door vrijwilligers die rouleren. Dat zijn meestal gepensioneerden en die zijn wel in voor een praatje. Alle onderwerpen passeren de revue. Werk, huwelijk, scheiding, ziektes, honden, katten, Santiago, kinderen, kleinkinderen, dementie, Franse politiek en het leven op het platteland.

Aangezien ik niet zoveel beweeg vond ik het ook wel lekker om een beetje mee te helpen in de herberg, maar daar kwam niets van in, ik mocht absoluut niets doen. Alleen maar zitten.

De laatste slaapplaats was bij Pierre en Monique, ook gepensioneerd, hebben niks met Santiago, maar wel een kamer voor de vermoeide pelgrim, die ze dan ook helemaal in de watten leggen. Zo n schattig echtpaar die elkaar nog de hele dag bij troetelnamen noemen, mon chou chou, ma puce, ma biche [ mn kooltje, mn vlooitje en mn reetje] schattig toch?

Ik heb hen uitgebreid over mijn werk verteld, wat de principes van de Herbergier zijn. Zij waren stomverbaasd wat er allemaal kon en konden niet bedenken dat er ergens in Frakrijk zoiets zou bestaan. Dementerenden worden echt opgesloten in een soort van psyciatrische klinieken.

Dus lieve collega.s, sla je slag: zoek een mooie omgeving uit in Frankrijk met een lekker klimaat, begin een Herbergier en je hebt direct lange wachtlijsten!

Diegenen die nog een vakantieplek zoeken waar het echt uitgestorven is dan raad ik je Le Cher aan (Departement 18) Totaal uitgestorven, ook in de zomer bijna geen toeristen. Op het platteland bijna geen hotels, geen cafe s, geen mensen, alleen maar glooiende natuur; een paradijs voor wandelaars, maar zeker ook voor de motorrijders onder ons!

Je kan ook wel zien dat het een arme streek is. Veel leegstand en totaal geen jongeren meer, die trekken weg naar grote steden.

Vandaag zit ik in La Cher, een klein stadje. Weer alleen in een opvang bij een kerk; Dus vanavond even geen levensverhalen meer; Even de oren wat rust gunnen. Zo dadelijk lekker in het zonnetje met een pilsje erbij;