Vanaf mijn eigen Nederlandse toetsenbordje op de Vijverlaan schrijf ik nu het laatste deel van dit reisblog want het is geen reisblog meer; ik ben thuis. Ja, totaal onverwacht. Het is de tijd van de capitulatie, zoals de titel het zegt.

Het was niet meer mogelijk om te lopen. Dus dan zit er maar 1 ding op, omkeren, naar huis en haard, naar man en dochter, naar kat en hond.

Na 4 dagen de loopschoenen niet aan gehad te hebben, ben ik afgelopen zaterdag weer gestart en heb 18 km gelopen in een prachtige omgeving; bossen, velden, kleine weggetjes, geen mens onderweg, stilte, vogels, zon, bewolkt en regen. En aan het eind van de tocht kwam ik wederom op een prachtige slaapplaats aan waar ik weer een kamer voor me alleen had. Het was redelijk goed gegaan met m'n voeten, maar het hadden ook niet meer km moeten zijn.

Maar s' avonds begon de huid van een nog bestaande wond te trekken en op te zwellen. Weer hetzelfde gevoel wat ik vorig jaar aan het eind van de 4 daagse had. Er leek een ontsteking aan te komen. De volgende dag was het been nog gezwollen en na een innerlijk gevecht besloot ik het op te geven. 2 Weken onderweg en geen dag normaal kunnen lopen was voor mij een teken dat blijkbaar het nu niet te tijd was om door te gaan. Nu ken ik mezelf goed genoeg om iets wat ik wil door te drukken en door grenzen heen te gaan, maar ik besloot om dat nu maar eens niet te doen. Als ik zou blijven zou ik weer een dag moeten rusten, waarschijnlijk naar een arts moeten voor een antibioticakuur en dat wilde ik mezelf niet meer aandoen.

De beslissing was een bittere pil, ik heb er ook wat tranen bij moeten laten, maar het voelde toch als de juiste beslissing.

Dus zondag, na drie verschillende treinreizen was ik s' avonds om 9 uur in Rotterdam, waar Helmut en Sarah mij gelukkig opwachtten. Doordat ik de hele dag in de trein heb gezeten en het vandaag heel rustig aan heb gedaan, is de zwelling gelukkig verminderd.

20 jaar vooruitzien, 1,5 jaar voorbereiding en blijkbaar is het nu toch nog de tijd niet. Maar ik heb me voorgenomen, dat die nog wel gaat komen. Eerst goed uitzoeken wat er nu toch aan die voeten moet gebeuren en dan volgend jaar of zo weer de volgende ronde. Dan ga ik verder waar ik nu gebleven ben.

Wat nu? Vandaag was het omschakelen, er aan wennen dat ik het heb opgegeven, dat het niet meer verder kon en hier thuis "aankomen" . De plek waarvan ik dacht er drie maanden niet te zijn. Vandaag heb ik zo goed als niets gedaan. Ik ga ook nog niet het "reguliere" leven in. Niet werken, niet sporten, niet naar mijn koor en geen gedachten over lesgeven. Ik laat de ruimte van tijd even over me heenkomen. Ik wil nog wel iets ondernemen, misschien even een stad bezichtigen of misschien wel een meditatieweek. Het kan allemaal, ik vul het nog niet in!

Het is zuur, vooral omdat ik zoveel zin had om een paar maanden lekker veel te lopen. Maar mijn zus had vanmiddag een mooie uitspraak die ik in gedachten houd: het vergt moed om weg te gaan, maar ook moed om terug te komen. En dat hou ik maar in gedachten.

En Santiago loopt niet weg, die moet alleen nog een jaartje op mij wachten!

Volgend jaar ergens deel 2 van dit reisblog.

Groetjes, Ria