Even een up date. Er zijn zoveel mensen die mijn verhalen hebben gelezen en ik heb zoveel lieve reacties gehad over de capitulatie, dat verdient een reactie van mijn kant hoe het verder met me gaat.

Heus wel goed. Ik heb me ermee verzoend dat ik niet verder kon. Uiteindelijk was er geen dag dat ik normaal heb kunnen lopen. En dat is niet echt ontspannen. Het blijft een heel onbegrijpelijk verhaal, ik snap het zelf ook niet. Het enige wat ik ervan kan maken is dat het blijkbaar echt niet het moment voor mij is om weg te zijn. Maar om welke reden? Ik weet het niet en misschien kom ik er wel nooit achter.

Het enige wat ik nu kan verzinnen is dat het misschien de bedoeling was dat Helmut en ik samen het huis op gaan knappen i.p.v hij alleen. Misschien een relatie proef...?.Ze zeggen toch altijd dat de relatie op proef wordt gesteld bij het klussen? We gaan het zien.....

Dus er wordt nu hard geklust. In plaats van de beenspieren te trainen worden de armspieren flink op de proef gesteld. In plaats van blaren op de voeten ontstaan ze nu in de muis van m'n hand door het lang vast houden van de schuurmachine. Inmiddels heb ik nu meters deur geschuurd. En in plaats van een frisse bos pelgrim, zie ik er nu af en toe uit als een grote meelbaal.

De eerste week dat ik thuis was droeg ik 3 truien over elkaar want beneden liggen alle radiatoren er af dus echt behaaglijk was het hier niet. En verder is de enige normale plek in huis de slaapkamer met een oppervlakte van nog geen 9 vierkante meter dus het is allemaal een beetje behelpen en dat gaat zeker wel 3 maanden duren. Maar gelukkig is het heerlijk weer dus kunnen we ook een beetje in de tuin leven.

Ik zie het nu als de WK periode. Geen voetbal (

Ik ben weer aan het werk en als ik thuiskom gaan de kluskleren aan. Heel fijn dat ik weer aan het werk kon, er waren nog wel diensten over dus die nam ik graag aan.

Als de huid van mijn voeten wat sterker is dat wordt het de WWK periode, dus wandel-werk-klus tijd. En verder doe ik niets. Ik heb er behoefte aan om het wereldje een beetje klein te houden.

Wat de huid betreft: ik kon heel snel bij de dermatoloog terecht en de beste man snapte er zelf ook helemaal niets van. Ik krijg een uitgebreid allergie onderzoek. Hij wil onderzoeken of ik misschien allergisch ben voor het leer en lijm van de schoenen. Verder heb ik een nieuwe zalf erbij. En echt, reken er maar 10 minuten voor om de voeten te verzorgen want ik heb heb inmiddels 4 dingen te smeren en dat op verschillende zones, en 2 van die zones mogen elkaar niet raken. Je kan er maar druk mee zijn met die onderdanen. Maar ja, het is voor een goed doel. Als het eind juli goed gaat dan wordt er weer afgereisd naar het zuiden en hervat ik de tocht. Ik kan het niet nalaten om nu al zo stiekempjes te kijken hoe ik daar kan komen zonder dat ik een trein moet reserveren. En ik google zo af en toe op de routes van de flixbussen.....

De rugzak staat op zolder, maar wel met de spulletjes erin die ik bij me had. Alles is gewassen en weer klaar voor de eventuele start. Ik dacht, ik laat het er mooi in zitten dan slijt het ook niet als ik het a.s. maanden zou dragen en weer moet wassen. Mocht het allemaal niet doorgaan dan haal ik het er eind juli uit en dan. Het is een beetje zoiets als een tijd wachten voor je de babykleertjes wegdoet. Pas als je heeeeel zeker weet als er geen volgende komt dan komen ze van zolder om weg te doen.

Nog even een tip voor de kooklustigen onder ons: ik ben vorige week met Sarah twee dagen in Maastricht geweest, gewoon lekker lummelen in de zon en langs al die mooie winkels daar. Maar ik heb nog nooit van mijn leven zo'n enorm grote kookwinkel gezien. En zoveel spullen! Echt heel mooi. Ik heb pannen gezien die zo groot zijn in diameter dat ik er wel in zou passen! Ik zou een "pellerine bien cuite" kunnen worden. (goed doorgebakken pelgrim)

De winkel is op de markt en heet "kookhuis aan de Maes." Echt de moeite waard.

Even nog een laatste dingetje over Frankrijk. Dat had ik al eerder willen schrijven maar was daar niet aan toegekomen. Ieder jaar als wij op vakantie gingen naar Frankrijk verbaasden wij ons erover dat de weg bewijzering daar abominable is oftewel heel erg slecht. Er wordt iets aangegeven en op een volgend kruispunt moet je maar raden waar je heen moet. Wat dat betreft kunnen de Fransen nog wel iets van de Nederlanders opsteken.

Dat kwam ik nu ook weer tegen. Ik moest af en toe een andere route nemen omdat ik op mijn slippers moest lopen en dan is asfalt fijner. Maar ja, dan moet je goed in de gaten houden waar je heen loopt dus ik lette dan op de borden voor de auto's en volgde een bepaald dorpje. Kom je op een T kruising en dan zoek het maar uit. Geen enkele aanwijzing. Links, rechts? Geeeen idee. En dan zijn er hier natuurlijk van die snelle gasten (man, dochter) die zeggen dat ik kaarten op m'n mobiel moet laden. En daar heb ik gewoon geen zin in. Dat gepruts met kaarten en GPS vind ik drie keer niks. En ach, die onduidelijke wegwijzers hebben ook weer z'n voordeel. Je staat even stil, kijkt om je heen en je vraagt je af, wat nu? En dan komt er iemand op je af en voor je het weet zit je in een huiskamer vol met mensen aan de koffie. Veel leuker toch dan die GPS, kaarten en al die zekerheden?

Maar ik heb helemaal niets te klagen over de wegwijzers van de wandelroute. Dat is echt fantastisch, Maar ja, die zijn dan ook aangebracht in samenwerking met het Nederlandse Jacobsgenootschap...

Ook in de korte tijd dat ik weg was heb ik inmiddels kennis gemaakt met mensen die nu nog aan het lopen zijn. Ik lees af en toe wat van ze en ik krijg regelmatig een appje binnen. Vind ik heel erg leuk maar oeps, ook wel weer schrijnend. Want dan word ik weer even met de neus op het feit gedrukt dat ik daar ook wilde zijn en niet hier...Maar toch vind ik het heel leuk om te lezen.

In juni schrijf ik nog wel een "tussenstand" en eind juli wordt het de vraag: doe ik het of doe ik het niet. Dus misschien kunnen jullie daar een soort poole van maken.......

Als laatste; er wordt mij vaak gevraagd waarom ik nou toch al zo lang en zo graag deze tocht wil maken. Ik heb daar nooit zo'n precies antwoord op kunnen geven, dat was meer een gevoel. Maar ik had onderweg een boekje bij me waar ik een tekst in tegenkwam die toch wel erg dicht bij mijn antwoord ligt;

Verlangen is serieus, verlangen wil (ook als het zich niet concreet laat beschrijven) gezien en opgemerkt worden. Wanneer het verstand vraagt, het verlangen lokt en de ziel zoekt, krijgt het hart benen. En dan ga je op weg.Het verlangen begeleidt je, het is diep in je geworteld.

En dat is dus mijn antwoord, daarom wil ik het. Is het niet nu, dan volgend jaar of over 10 jaar of weet ik veel wanneer, maar ik zal er een keer lopend komen!

Tot ergens in juni!