Nog 1 nachtje slapen. Hoe vaak heb ik dat niet gezegd tegen een kind dat de volgende dag jarig was. Voor mij nog 1 nachtje slapen, eigenlijk een half nachtje want de wekker gaat om 3.30 uur, om op tijd in Amsterdam te zijn waar mijn trein vertrekt.

Het 2e avontuur gaat beginnen. Precies een jaar later. Een jaar met voetwonden, ziekenhuisbezoeken, pillen, haaruitval en opnieuw trainen en nu weer klaar om te gaan. En uiteindelijk weet niemand wat het precies is geweest. Mijn eigen gevoel zegt me dat het te maken heeft met het ouder worden en te dunne sokken. Met het ouder worden gaat de zwaardtekracht toch wel werken en de huid wordt dunner. Bij mij vooral het laatste. Dan dunne sokken erbij en dan gaat het mis. ik merk het ook aan mijn hoofd. Vroeger kon ik op het heetst van de dag zonder hoofdbescherming lopen, maar sinds de laatste 4 daagse, 2 jaar geleden moet ik toch wel iets opzetten. Ik had alleen geen petje, maar niet getreurd, doordat ik lid was van de facebookpagina van het St Jacobsgenootschap, kwam ik achter het bestaan van een Buff. Had er nooit van gehoord, maar het is een handig rond sjaaltje, te gebruiken als hoofdbescherming, colletje en haarband. Dus die maar aangeschaft, met de bon gekregen van mijn collega's bij mijn vorige afscheid. Dus helemaal goed!

Maar goed, de voeten ellende laat ik helemaal los, ik start opnieuw en als het niet gaat dan ben ik in ieder geval beter voorbereid op een teleurstelling en dan houdt het Camino verhaal gewoon op.

Dochterlief is vanochtend met de veerboot in Rusland aangekomen, (toch wel een beetje zo moeder zo dochter?) ik ga morgen op pad en manlief blijft bij huis en haard. Inmiddels is de haard uitgebreid met een nieuwe kat, nadat Kareltje vorig jaar tijdens mijn afwezigheid ziek is geworden en later overleden. Nu hebben we een Dirk in huis. Ik hoop dat Dirk inderdaad de bekende 9 kattenlevens heeft want ik heb nog nooit zo'n exemplaar meegemaakt. Het leven is voor hem een groot avontuur. Het gevaar van auto's ziet ie niet en hij ziet in herders en bouviers leuke speelmaatjes. Ik hoop dat hij er nog is als ik in juli thuiskom. Maar ik vrees het ergste.

Gisteren heb ik voor het laatst gewerkt en eenmaal thuis was het een heerlijk gevoel om drie lege maanden voor me te hebben. Weten dat je gaat lopen en verder weet je niets. Je hoeft alleen maar ervoor te zorgen dat je wat eet en een slaapplek vindt. Verder niets. Een heerlijk vrij gevoel. Alles is ondertussen geregeld en vandaag hoefde ik me alleen maar bezig te houden met mijn rugzak, die ik voor de 25e keer weer uit-en ingepakt heb.. Wil de kilo's steeds verminderen, maar ik kan er nu niet minder van maken. Toch nog 10 kg. Uiteindelijk heb ik er wel voor gekozen om nog een extra paar loopschoenen mee te nemen uit voorzorg. En dat is toch weer extra gewicht. Maar...heb nog wel de afgezaagde tandenborstel van vorig jaar..... Ik hoop dat ik deze nu niet meer kwijtraak door de afvoer. Toiletspullen heb ik al bijna helemaal niet meer, alleen maar een klein stukje Marseille zeep. Daar moet ik het mee doen. Lijf, haren en kledingwasjes. Maar goed, ik heb mezelf een T shirt van Bever cadeau gedaan. En volgens de verkoper had hij deze 3 weken aangehad zonder te wassen en stonk hij nog niet, ondanks dat hij veel zweette. Mmm, ik heb eerst geinformeerd of hij aandelen bij dat merk had, maar hij verzekerde me dat het waar was. Dus ik ben overstag gegaan en heb het ding aangeschaft. En aangezien ik bijna niet zweet ga ik er vanuit dat ik m pas na 6 weken hoef te wassen, dan nog een keer 6 weken en dan ben ik weer thuis .

Volgens Helmut kan ik de rugzak lichter maken als ik alle geluksvoorwerpen er af haal. Maar dat doe ik niet. Alles wat ik van jullie heb gekregen zit er mooi aan, sleutelhangers, gelukspoppetjes, lintje, geluksolifantje. Al die goede wensen neem ik mee. En ook nog bedankt voor de kaartjes die ik afgelopen dagen heb ontvangen met de goede wensen.

Vandaag nog de laatste muziek gedownload. Dus bij een dipje kan ik de mp4 mooi gaan gebruiken. Het laatste wat ik erop heb gezet was het Requiem van Maurice Durufle. Wat we gaan zingen bij het volgend concert.Niet iets wat je noemt een gezellig marsmuziekje, als ik dat ritme volg dan ben ik in Santiago met de jaarwisseling, maar dat neem ik toch maar mee dan kan het een beetje inslijten anders kom ik zo achter te liggen omdat ik 3 maanden de repetities ga missen.

Doordat ik de laatste weken de facebookpagina heb gevolgd, weet ik dat er al heel wat mensen onderweg zijn. Ik ben heel erg benieuwd hoe het er aan toe gaat in Spanje. Ik denk druk druk druk. Ik vind het leuk om contact te hebben met mensen, maar hoef dat niet de hele tijd, Dus we gaan zien hoe dat gaat. Ik kan altijd nog kiezen voor een rustige route. De 4 daagse was ook druk en daar lukte me het ook wel om tussen 40.000 man me af en toe af te sluiten.

Kom ik een beetje aan het eind van mijn verhaal. Het begin van mijn volgend avontuur. Voor mijn doen nu heel veel geschreven. Ik ben benieuwd wat ik te melden heb bij het volgend bericht en wanneer dat zal zijn.

Morgen zit ik om 6.15 in de trein en zal om 18.00 uur op de plaats van bestemming zijn; Thiviers. Waar ik vorig jaar ben gestopt. Ik slaap ook bij dezelfde mensen. Ik blijf daar niet hangen, dus zaterdag ga ik meteen op pad.

Ik ben een beetje bijgelovig; vorig jaar wandelde ik in Parijs van het ene station naar het volgende. Dat was een stukje van 5 km. Toen ging het al mis. Morgen doe ik dat weer. Als het dan goed gaat dan gaat het vast verder ook goed.....

Als laatste, net zoals vorig jaar heb ik mijn schrift mee, voor aantekeningen, met teksten en overwegingen.

Ik ben geen kerkganger, hoor ook niet bij een geloof, ben ook niet op zoek, maar deze route is voor mij niet alleen een sportief gebeuren of een vakantie. Het is wel iets meer. Wat dan precies, valt ook weer moeilijk uit te leggen. Vorig jaar kreeg ik van iemand een tekst om mee te nemen (dank je wel Dick) en die beschrijft wel goed de intentie van een tocht als deze. En die wil ik wel met jullie delen.

PELGRIM

Wat zich gaandeweg voltrekt

in de ziel van de pelgrim

is niet een toenemend verlangen

naar het bereiken van zijn reisdoel

niet het vinden van de heilige

aan het einde van zijn bedevaart

maar zijn overgave aan de ruimte

aan de kiezels op zijn pad

zijn besef van niet-weten

zijn afdalen in de leegte.

Zijn voeten worden zijn vrienden

de regen bepaalt zijn lijden

zijn angst wordt gericht

naar de honden langs de weg

het vele legt hij af

en hij rust in het Ene.

Al trekkend komt hij nergens

voorgaand bereikt hij niets

maar zijn vreugde neemt toe

om een bloem en een krekel

om een groet en een onderdak

Zijn reisdoel en zijn thuis

vloeien samen aan de horizon

hemel en aarde vinden elkaar

op het kruispunt van zijn hart

het heilige verdicht zich

in de dieren en de dingen

zijn aankomst ligt geborgen

in de wijsheid van het Zijn.

Uit: Catharina Visser, Opstaan in Stilte

Dat was het voor vandaag. Nu eerst naar het Thaise restaurant en vroeg naar bed