8.00 uur buiten een zon een bleke maan alleen het geluid van mijn passen en mijn ademhaling. Het geluid van een beetje wind en het vertrouwde gekriek van de Franse krekels. En onder die omstandigheden wandel je rustig 10 km naar het stadje saint palais. Voor het inslaan van eten omdat er voorlopig niets meer komt. En een flinke koffie wetend dat er een flinke heuvel aan staat te komen.

Wat die boodschappen betreft dat is uitkienen. Goed bepalen wanneer je waar wat nodig hebt. Anders loop je het risico dat je geen avond eten en geen ontbijt hebt. En aangezien je het wel allemaal zelf moet meesjouwen pas je er wel voor op niks extra s te kopen en alleen maar hetgeen wat echt voedt. Dus geen liflafjes of koekjes. En waar ik in Nederland al maanden probeer om 2 kg kwijt te raken zijn ze er hier afgevlogen. Mooi meegenomen . Iedere week een kilo, nog 10 weken zit ik bij thuiskomt precies op het gewicht van voor de zwangerschap.

Het is nogal een dingetje om uit te zoeken wat je meeneemt onderweg. Brood met kaas vind ik lekker maar een eerdere ervaring met de camembert maakt dat ik geen kaas koop met die hitte. Van de week dan maar een chorizo worst. Lekker. Maar ook weer tijdens het lopen het idee dat je met een struik vol knoflook bollen op je rug liep want ook weer door de warmte werd ie zacht.

Verder met de 22 e april: het was duidelijk dat ik in het Baskenland terecht was gekomen. St Palais is een heel mooi stadje met alleen maar witte huizen en het houtwerk het authentieke Baskische ossenbloed rood. Het was echt of je in een ander land terecht was gekomen. Andere huizen andere kleuren en de namen van de dorpen of huizen gewoon niet meer uit te spreken. Ik spreek aardig Frans maar wat ik nu hoorde daar kon ik echt niks van bakken.

Na St. Palais begon het feest; voor mijn doen heeeeel steil en heeeeeeeel heet en met een rugzak die zwaarder was dan normaal door de boodschappen heeeeel zwaar. Ik heb 4 uur gedaan over 7 km. Een kale steile berg met een stenen pad zonder struikjes of bomen. Toen wilde ik best wel wat schaduw.

Maar goed als je dan bovenaan bent dan vergeet je wel weer hoe vreselijk ik dat klimwerk vind want je wordt getrakteerd op een prachtig uitzicht.Maar de tocht duurde lang. Iedere keer als ik dacht dat ik er was moest ik weer een heuveltje over.Mocht een van jullie een wandelvakantie plannen hier is het supermooi. Ik volg al dagenlang de grande randonnee 654 en daarna de 65 en het is echt geweldig. Wat een landschap en een rust .

Zondag de hele dag heel rustig aan de 21 km naar st Jean pied de port afgelegd. Heeeeel rustig want ik wilde nog even genieten van de rust wetend dat het na sjpdp heel anders zou gaan worden. Geen rustige herbergen meer en niet meer alleen in het landschap.

Afscheid nemen van Frankrijk , de route boekjes moeten worden omgewisseld Nu de Spaanse bij de hand houden en kaarten van mn mappie verwijderen. Ik heb in 15 dagen 4 departementen doorkruist en 420 km gelopen. Ik had onderweg al besloten om 2 dagen in st pied te blijven. Even alleen maar toerist te zijn . Wandeltenue uit rugzak met schelp af en lekker anoniem hier rondlopen .

Het is maar goed dat ik enige voorstelling had hoe het hier zou zijn anders was het een echte cultuurshock geweest. Het is hier een soort Bijenkorf met alleen maar mensen met rugzakken wandelstokken en petjes. Met vliegtuigen worden er hele groepen ingevlogen souvenirs winkels vol met de schelpen en kalebassen van st Jacques. Duitsers met hele dikke buiken Amerikanen met supervolle rugzakken Japanners met een Baskische pet ,overvolle pelgrimherbergen en een jonge hippie die denkt de andere pelgrims een plezier te doen om s morgens om 7 uur bij het ontbijt op z'n gitaar te tokkelen en er wat bij te jodelen.

Tja ik had het al verwacht maar het is toch wel even wennen al nog die mensen om me heen. Op het moment van schrijven (10 uur ' s morgens) is het stadje weer leeg de volksverhuizing over de col naar Spanje is begonnen.

Voor mij niet dus. Ik heb net een kamer gevonden en ga lekker een beetje luieren en een wasmachine zoeken want ik wil nu wel een keer normaal m'n kleren wassen om dan woensdag fris en fruitig in Spanje aan te komen. Ook even de omslag maken van de ene tocht heerlijk stil naar een andere sfeer in Spanje. Maar hoe dan ook wat ik nu gehad heb is een super ervaring die ik niet meer vergeet . Zou ik nu moeten stoppen dan zou ik nog heel lang kunnen teren op wat ik tot nu toe heb gelopen . Toen ik wegging liet ik het helemaal open of ik wel of niet zou schrijven. Liet dat afhangen of ik er wel zin in zou hebben. Maar onderweg zie je zoveel maak je zoveel mee dat eigenlijk ik de hele tijd het gevoel heb dat ik dat moet beschrijven. Dus dat doe ik dat maar. Als het teveel wordt sla je maar een verhaal over .