Die was gisteren. Een tocht van 35 km met als toetje nog aardige klimpartijtjes, waar ik echt helemaal geen zin meer in had. Maar ja, ik moest ze toch doen daar zat niks anders op. Het was een hele mooie tocht langs de Atlantische oceaan met prachtige vergezichten. Ik kan zien dan Helmut daar al foto s van heeft geplaatst dus dan heb je een beetje een beeld hoe het was. Ik moet wel zeggen dat het me lang duurde. Voor het eerst eigenlijk. Het was of mijn brein al geregistreerd had dat het eind er aan kwam en gewoon niet meer wilde. Maar ik had mezelf een hotelletje in Finisterre beloofd dus dat was een leuke worst voor de neus om flink door te stappen. En niks is heerlijker om na weken slaapzak weer tussen heerlijke lakens te liggen, een eigen douche en wc te hebben, geen oordoppen meer in je oren te stoppen (die toch niet helpen) en s morgens niet meer gestoord te worden door ronddolende figuren met hoofdlampjes op die om half vijf hun rugzak inpakken om om 5 uur te gaan lopen. Dat leek af en toe net een scene uit de video clip Thriller van Michael Jackson. Sommigen hadden wit licht op de kop, andere gebruikten het rode lampje. Dan zie je in het schemer van die ronddolende figuren.En dat gaat dan gepaard met een hoop geritsel van de plastic zakjes waar ze hun spullen in hebben.

Maar mijn wraak was zoet deze week. Ik heb mezelf een aantal keren behandeld met tea tree, ik vind het zelf niet stinken maar anderen wel. Dus zo af en toe rook de slaapzaal sterk naar dat spul, Jammer dan.

Ik gebruik het spul voor allerhande ongemakken en helaas werd ik geplaagd door een ongemak waar ik al heel lang bang voor was, maar de gedachte eraan steeds volledig geblokt had, Ik durfde er niet aan te denken wat voor een dierentuin er in het matras onder mijn slaapzak zich voortbewoog. Maar moest er aan geloven, het een en ander had blijkbaar erge honger en ik ben flink te pakken genomen door iets, Vlooien? Bedwantsen? Ik weet het niet maar ik had overal op mijn lijf flinke plakkaten en bulten, Nu nog steeds maar het wordt gelukkig minder dankzij flink gesprenkel door tea tree. Uit voorzorg heb ik ook maar het een en ander in mijn haar gesmeerd. Je weet maar nooit he wat voor een ongenode gasten zich daar een lekker plekje zoeken. Dat wordt quarantaine als ik thuiskom..... In ieder geval de slaapzak in de vriezer, rugzak buiten laten en als ik zelf in een vriezer kon, zou ik het nog doen ook. Want meer huisdieren dan dat we al hebben hoeft niet.

Maar goed, dat is dan een klein lichamelijk ongemak: mijn zieltje is de hele week al helemaal zuiver. Mijn zonden zijn vergeven, Mijn compostele heb ik in bezit, netjes in een koker. En sinds vandaag ben ik in het bezit van het certificaat van Finisterra. Na een gedegen onderzoek van mijn stempels en de vraag of ik nergens de bus heb genomen heb ik dus het bewijs dat ik de hele weg heb gelopen.

De pelgrimmis van vorige week zondag was een ervaring om mee te maken. De wierookpot van 100 kilo werd door de kathedraal geslingerd. Bijzonder om te zien. En de kathedraal was zo vol met mensen dat ze er bij wijze van spreken met de benen er uit hingen. Nogmaals, ik vond het een ervaring om mee te maken maar in spiritueel opzicht zei het mij niet zo veel eerlijk gezegd. Het was mij te groots, te protserig, te veel. En ik stoorde me aan het feit dat je er niet eens gewone kaarsjes aan kon steken. Ik heb nu eenmaal mezelf en anderen beloofd om daar een kaarsje aan te steken. Maar ik ga geen geld in een potje gooien zodat er een led lampje aangaat. Zo verschrikkelijk nep. Doe ik mooi niet. Ik ben naar de kerk aan de andere kant van het plein gegaan, een gewoon simpel kerkje en daar heb ik kaarsen aangestoken, dus het is helemaal goed gekomen.

Maar terug naar de kathedraal: teveel mensen die gewoon zaten te kletsen, teveel mensen die zaten te dringen voor een zitplaatsje en veel gingen na het gezwaai van de wierookpot er weer uit. De kathedraal gaf mij meer een museum gevoel dan een spirituele plek. Maar goed, dat is ieder voor zich. Anderen waren zeer ontroerd.

Ik ben heel erg blij dat ik mijn plan om door te lopen naar Muxia en Finisterre heb doorgezet. Veel mensen pakken de bus, een aantal lopen door. Maar de weg is in ieder geval veel rustiger. En zo doende kon ik de beelden van die drukke Jacobsweg naar Santiago achter me laten. Ik heb drie dagen lange tochten gemaakt, tien uur per dag alleen gelopen zonder geklets om me heen en zonder hijgende mountain bikers in mijn nek. De natuur was mooi, afwisselend en het was heerlijk wandelweer. Galicie is mysterieus. s Morgens mist en grijs en dan denk je dat wordt niks met de zon en twee uur later loop je in een heerlijke zon. Vroeger hebben de Kelten hier gewoond en als ik zo door de mist loop, door die mooie bossen met duizenden varens dan schieten me echt de verhalen te binnen uit de boeken over de Ierse feeen, druiden en rituelen, die ik heb gelezen. Ben de naam van de schrijfster kwijt, Onderweg ook nog al die oeroude stenen en de muurtjes die je in Ierland ook hebt. En ook al is er geen zon of regent het dat het giet, het is altijd zacht. Al lopend kwam ik steeds meer richting kust en dat was te merken, De eikenbomen maakten plaats voor dennenbomen dus nu was het helemaal een feest van geuren, dennen- en eucalyptisch.

Ik heb de route ook omgedraaid, iedereen die doorloopt gaat eerst naar Finisterre en dan naar Muxia. Ik ben eerst naar Muxia gegaan via een andere weg en daarna de kust afgezakt naar Finisterre. Dat deed niemand daardoor was ik mooi alleen. Alleen een enkele tegenligger die van Muxia weer terugliep naar Santiago.

Dat ga ik dus niet meer doen, ik heb ruim 1400 km in de benen en nu is het genoeg. Het enige wat ik nog loop is wat gedreutel in Finisterre. En een zondagochtend wandelingetje naar kaap Finisterre. Dat is maar 6 km, dus dat kan nog wel.... De Romeinen waren er van overtuigd dat hier de wereld ophield vandaar de naam. Het moet de pelgrims van vroeger toch wel een apart gevoel hebben gegeven te weten dat ze naar het eind van de wereld waren gelopen.

En dan te bedenken dat ze nadat ze hun aflaat hadden ontvangen in de kathedraal, ze ook nog eens terug naar huis moesten lopen!

Ik heb vandaag alles geregeld, lekker een hotelletje tot maandag, dus ik kan nog even de toerist uithangen hier. Busticket tot Santiago heb ik al, die reis duurt drie uur. Ik ga naar dezelfde herberg in Santiago waar ik vorige week was en dinsdagochtend sta ik om half negen bij het postkantoor, in de hoop dat mijn mobiel is aangekomen. Zo niet dan moet ik opdracht geven om m door te sturen naar de Vijverlaan .Langer kan ik er niet op wachten want mijn bus vertrekt dinsdagochtend. Ik heb besloten met de bus naar huis te gaan. Twee dagen later kon ik voor een tientje minder met het vliegtuig. Maar ik had ten eerste geen zin om nog langer in Santiago te blijven, daar heb ik verder niets meer te zoeken en ten tweede, het leek me wel aardig om in de bus te zitten en lekker naar buiten te zitten koekeloeren naar al die streken waar ik doorgewandeld ben. Op die manier is de overgang naar het gewone leven ook niet zo groot, heb ik tijd daar in gedachten aan te wennen. Ergens op woensdagavond kom ik dan in Amsterdam aan.

Gelukkig zijn de internetcafe s nog niet helemaal uitgestorven anders had ik dit verhaal niet eens kunnen schrijven.

En ik heb heerlijk alle tijd. Hoef niet vroeg op en doe precies waar ik zin in heb.

Dan dinsdag de reis en als ik een beetje ¨geland ben op de Vijverlaan dan zal ik nog wel een nabeschouwing schrijven.